Czy duchowość może być ucieczką od rzeczywistości?
Chciałbym dziś poruszyć temat dość kontrowersyjny, zwłaszcza na blogu, który dotyczy m.in. rozwoju osobistego. Ale wierzę, że właśnie poprzez rozpatrywanie różnych perspektyw, poprzez uważne słuchanie oponentów i nie odrzucanie od razu ich opinii mamy szansę zrobić kolejny krok do przodu i stawać się pełniejsi. Dzięki temu uczymy się, poszerzamy i naszą wiedzę, i naszą świadomość.
Chciałbym dziś zapytać: czy duchowość może być ucieczką od rzeczywistości?
Podążając za dobrą radą Sokratesa zacznę najpierw od zdefiniowania tego, co w tym poście będę rozumiał przez:
duchowość – sfera wewnętrznego życia człowieka związana z poszukiwaniem odpowiedzi na pytania: Kim jestem? Jaki jest sens życia? Czy istnieje Bóg?
rzeczywistość – tu rozumiana w sposób potoczny. Zewnętrzny w stosunku do nas “świat”. Przestrzeń i czas, w których żyjemy tu na Ziemi. Ludzie z którymi jesteśmy i których spotykamy. Praca, wypoczynek, sprawy do załatwienia, kredyty, rachunki, cieknący kran, wzrost stóp procentowych, tzw. “codzienność”…
A zatem: czy duchowość nie jest przypadkiem próbą ucieczki od rzeczywistości w celu uniknięcia wysiłku, nierozwiązanych problemów, dyskomfortu, presji?
W coraz szybciej pędzącym świecie duchowość jest bardzo kuszącą alternatywą, która pozwala w coś wierzyć, pozwala złapać oddech, pozwala usłyszeć siebie, zatrzymać się na chwilę, nabrać dystansu i “dotknąć nieba”. Bez tej możliwości wielu z nas prawdopodobnie pogubiłoby się zupełnie w problemach codzienności.
Ale z drugiej strony duchowość może być też wygodną ucieczką, odwróceniem się od cieknącego kranu i wzrostu stóp procentowych. Wręcz całościowym zanegowaniem świata materialnego – “świata gorszego”, mniej wartego. Ta codzienność jest wtedy czymś pomniejszym, czymś nie wartym uwagi.
My przebywamy przecież w lepszym świecie: samoświadomości i samorozwoju, kontaktu z “wyższym ja”. Inni “uśpieni” nie zrozumieją o co nam chodzi, bo … są “uśpieni” 😇 I pozostają tak daleko za nami na drodze prawdziwego rozwoju. Ale tak poza tym to ich szczerze kochamy …
Ale czy aby na pewno ten nasz wewnętrzny świat duchowości jest prawdziwy? Czy często nie jest tak, że stworzyliśmy go właśnie dlatego, że nie radzimy sobie z codziennością, nie potrafimy stawić jej czoła?
Gdzie jest granica między egzaltacją, a duchowością?
Gdzie jest granica między byciem egositą, a świadomym rozwijaniem siebie – dla dobra siebie i dla dobra INNYCH. Zwłaszcza kiedy jesteśmy za innych odpowiedzialni – np. za dzieci.
OSHO, Ken Wilber (i wielu innych uznanych myślicieli ostatnich dziesięcioleci) zawsze podkreślało i wciąż podkreśla, że jest pewna kolejność rzeczy.
Najpierw trzeba odrobić zadanie domowe z niższego poziomu, żeby móc przejść na poziom wyższy (BTW dziwna zbieżność z grami komputerowymi 🤖
Tylko wtedy na kolejnym poziomie następuje integracja poprzedniego i tylko wtedy rozwijamy się harmonijnie. W przeciwnym wypadku zawsze będzie czegoś brakowało
i zawsze w jakimś obszarze będziemy sztuczni.
Czy zatem nie jest tak, że nie należy za szybko przeskakiwać na wyższy poziom drabiny bez wcześniejszego choćby dotknięcia jej wszystkich początkowych szczebli? Np. po to, żeby móc zrozumieć tych, którzy są na tych poziomach. Czy nie jest tak, że najpierw trzeba mieć mocne nogi i dobry grunt pod nogami, żeby móc zacząć pracować nad skrzydłami i dobrze się wybić w górę? (tak na marginesie, to natura nie pozbawiła ptaków nóg – przypadek ?)
Można oczywiście powiedzieć, że aby wzlecieć wcale nie trzeba się wybijać. Wystarczy wyjść na wysoki szczyt, zrobić krok do przodu i dać się ponieść wiatrom. Ale najpierw trzeba WEJŚĆ na ten szczyt 😊
Czy można zatem zacząć latać w przestworzach, jeśli się najpierw nie nauczyło dobrze chodzić?
Kto przysparza więcej dobra temu światu: siostra zakonna, która prowadzi kuchnię dla bezdomnych czy mnich, który medytuje w odosobnieniu?
A może najlepiej, gdyby było to po prostu “dwa w jednym”?
Co o tym sądzicie?
Zobacz także:
Rzeczy nie zawsze sa takie, jakimi sie nam wydają
Life Coaching i myśl zupełnie nieuczesana