W którym miejscu ludzie mają skórę najcieńszą, a w którym najgrubszą? Jak wiele zakończeń nerwowych mieści się na jednym calu kwadratowym ludzkiej skóry? Czym są receptory dotykowe i w których miejscach odznaczają się największa czułością. Kiedy tworzą się linie papilarne na palcach i czy istnieją ludzie, którzy ich nie mają? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziemy w poniższej liście 10 ciekawostek nt. ludzkiej skóry.
Ludzka skóra - ciekawostki i zasady starzenia się
Ciekawe ile spośród podanych tu informacji będzie dla Ciebie zaskoczeniem? Np. czy wiesz, że skóra jest największym organem naszego ciała?
10 ciekawostek nt. skóry człowieka
Czy skóra to organ? Zdecydowanie tak! I wbrew temu, co myśli wielu czytelników „Hustlera” – to największy organ naszego ciała. Jeżeli rozłożylibyśmy ją płasko, to powierzchnia skóry przeciętnego dorosłego wynosiłaby średnio 2 metry kwadratowe. Jej waga to 4,1 kilograma.
Pot wydzielany na powierzchni 1 cala kwadratowego (około 6,5 centymetra kwadratowego) ludzkiej skóry wystarczyłby, żeby wyżywić blisko 65 tysięcy bakterii.
U człowieka najcieńsza skóra znajduje się na powiekach (0,5 milimetra), natomiast najgrubsza na górnej części pleców (0,5 centymetra).
Naukowcy oceniają, że biała skóra pojawiła się mniej więcej 20–50 tysięcy lat temu, kiedy ludzie o ciemnej skórze wywędrowali w obszary mniej wystawione na działanie słońca niż równikowa Afryka.
Znamiona skórne pojawiają się w dzieciństwie i zaczynają zanikać w średnim wieku. Ich liczba i umiejscowienie to cechy bardzo indywidualne. Typowa osoba rasy białej ma około 30 znamion, ale u niektórych może ich być nawet 400. Nie wiadomo, dlaczego tak jest ani jaką rolę pełnią znamiona. Odkryto za to, że osoby, na których skórze jest ich wiele, są wprawdzie bardziej narażone na raka skóry, ale za to ich skóra wolniej się starzeje.
Jeden cal kwadratowy skóry zawiera 650 gruczołów potowych, 20 naczyń krwionośnych, 60 tysięcy melanocytów (komórek produkujących barwnik – melaninę) i ponad tysiąc zakończeń nerwowych. Ilość melanocytów w naskórku ludzi różnych ras jest podobna, różnią się intensywnością syntezy melaniny.
Testy wewnętrznego kurzu w domach i w biurach pokazały, że jest on złożony głównie (w 70–90 procentach) ze złuszczonych komórek skóry. Martwe komórki skóry składają się na blisko miliard ton kurzu w atmosferze Ziemi. Każdy z nas traci 50 tysięcy komórek skóry w ciągu minuty.
Ciałka Meissnera – receptory dotykowe występujące w brodawkach skóry właściwej oraz skórze palców, na wargach i języku, w okolicy penisa i łechtaczki – reagują na nacisk 20 miligramów – to mniej więcej ciężar muchy.
Układ linii papilarnych tworzy się w czasie trwania życia płodowego (pomiędzy 100, a 120 dniem) i jest różny nawet u bliźniąt jednojajowych. Jednak są ludzie pozbawieni odcisków palców. Dwa schorzenia genetyczne – dermatopatia pigmentosa oraz zespół Naegelego – skutkują brakiem charakterystycznych bruzd i żłobień na opuszkach.
Aby dorobić się trwałej zmarszczki na czole, musimy je zmarszczyć 200 tysięcy razy. Około 40. roku życia na naszej twarzy pojawiają się zmarszczki grawitacyjne, na przykład bruzda nosowo-wargowa czy tak zwana linia smutku biegnąca od kącików ust w dół. Obwisanie skóry twarzy na starość to także efekt ciągłego, powolnego wzrostu kości czaszki. Gdy ludzie się starzeją, czoło wysuwa im się do przodu, podczas gdy kości policzkowe ulegają cofnięciu. Kiedy fragmenty kośćca zmieniają swoje położenie, przesuwają się również zlokalizowane na nich mięśnie i skóra. Tkanki miękkie tracą oparcie i zaczynają obwisać.
Starzenie się ludzkiej skóry
W miarę upływu lat maleje też aktywność znajdujących się w niej gruczołów potowych i łojowych, słabną możliwości zatrzymywania wody przez skórę, a więc łatwiej ulega ona odwodnieniu. Zmianie ulegają też melanocyty, a przez to skóra traci swoje równomierne zabarwienie, staje się bardziej przezroczysta. Maleje produkcja nowych komórek. Skóra starzeje się wolniej, gdy dbamy o jej odpowiednie natłuszczanie i nawadnianie.
Największe i najszybsze zmiany zachodzą w naszej skórze pod wpływem słońca. Fachowo nazywa się to zwyrodnieniem świetlnym – elastozą. To słońce zamienia elastynę i kolagen w bezkształtną masę poskręcanych włókien, z których formują się zmarszczki.
Z wiekiem skóra staje się coraz cieńsza, osłabia się strukturalna łączność między jej warstwami: dermą i epidermą, co jest skutkiem pogarszania się stanu włókien elastyny i kolagenu odpowiedzialnych za elastyczność naszej zewnętrznej powłoki.
Autorem artykułu jest Olga Woźniak, a został on opublikowany w "Przekroju"
Zobacz także: