Dlaczego ludzie tak łatwo kupują kłamstwo, a tak trudno jest im uwierzyć w prawdę? Dlaczego prostota tak trudno do nas przemawia i tak bardzo lubimy ozdobniki? Przedstawiona poniżej przypowieść o Prawdzie i Kłamstwie w metaforyczny sposób wyjaśnia dlaczego tak się dzieje.

Przypowieść o spotkaniu Prawdy i Kłamstwa

Pewnego dnia na swojej drodze stanęły Prawda i Kłamstwo.

- Dzień dobry - powiedziało Kłamstwo.

- Dzień dobry - odpowiedziała Prawda.

- Piękny dzień - powiedziało Kłamstwo.

Wtedy Prawda wychyliła się, by sprawdzić, czy to była prawda. Była.

- Piękny dzień - powiedziała wtedy Prawda.

- Jeszcze piękniejsze jest jezioro - powiedziało Kłamstwo.

Wtedy Prawda spojrzała w stronę jeziora i zobaczyła, że Kłamstwo mówi prawdę i kiwnęła głową. Kłamstwo podbiegło do wody i powiedziało:

- Woda jest jeszcze piękniejsza. Popływamy?

Prawda dotknęła wody palcami, a ona naprawdę była piękna. Obie zdjęły ubrania, weszły do wody i zaczęły pływać. Chwilę później Kłamstwo niespodziewanie wyszło z wody, ubrało się w szaty Prawdy i odeszło.

Prawda, niezdolna do przebrania się w Kłamstwo, zaczęła chodzić bez ubrań, a ten widok wszystkich przerażał.

I tak do dnia dzisiejszego ludzie wolą pięknie ubrane Kłamstwo, niż nagą Prawdę.

W niezrównany sposób spuentował to Winston Churchill w następującej sentencji:

Kłamstwo jest już w połowie drogi dookoła świata, zanim prawdzie w ogóle uda się założyć gacie.

A na głębszym poziomie prawdy o sobie bardzo trafnie opisał to ksiądz Józef Tischner:

Trzeba wyraźnie stwierdzić, że każdy człowiek w jakimś trudnym momencie życia może się chronić i rzeczywiście chroni się w głąb kryjówki. Lęki są sprawą ludzką. Zazwyczaj jednak, kiedy minie powód lęku, człowiek opuszcza kryjówkę i rozpoczyna swe pielgrzymowanie według nadziei. Zdarzają się jednak wypadki, że ludzie pozostają w kryjówkach nawet wtedy, gdy powód ich lęku przeminął. Tylko prawda może trwale wyzwolić człowieka z jego lęku. Prawda wypowiedziana o sobie jest zawsze czymś wielkim, niezależnie od tego, czy jest to prawda o ludzkiej cnocie, czy winie. Kto się przyznaje, ten wchodzi pod opiekę prawdy. Prawda chroni lepiej od wszelkiej kryjówki.