Przy wejściu do parku pamięci w Kijowie stoi rzeźba niezwykle szczupłej dziewczyny o bardzo smutnym spojrzeniu, trzymającej w dłoniach garść pszenicy. Za jej plecami jest Świeca Pamięci. Ten pomnik upamiętnia Hołodomor (ukr. Голодомор).
Czym był Holodomor?
Po zakończeniu I wojny światowej Ukraina była niepodległym państwem, ale w 1919 r. Związek Sowiecki „wciągnął” ją do wspólnoty państw sowieckich. Ukraińcy uważali się za kraj środkowoeuropejski, jak Polska, a nie kraj wschodnioeuropejski, jak Rosja. Próbowali przywrócić niepodległość Ukrainy.
W 1932 roku, nie chcąc stracić kontroli nad głównym źródłem zboża w Europie, Stalin odebrał ukraińskim chłopom ziemię pod uprawę zboża, a także całe zboże, tworząc sztuczny głód.
Celem było „nauczenie Ukraińców bycia mądrymi”, aby nie sprzeciwiali się już Moskwie. Ludzie, którzy wyprodukowali najwięcej zboża w Europie, zostali bez okruchów chleba.
Holodomor to Wielki Głód.
Szczyt Holodomoru przypadł na wiosnę 1933 roku. Na Ukrainie w ciągu minuty umierało z głodu 17 osób, co godzinę ponad 1 000, a każdego dnia prawie 24 500! Ludzie dosłownie umierali z głodu na ulicach. We wspólnym oświadczeniu ONZ, podpisanym przez 25 krajów w 2003 roku, ogłoszono, że zginęło 7–10 milionów ludzi.
W opustoszałych ukraińskich wsiach Stalin osiedlił Rosjan. Podczas kolejnego spisu ludności nastąpił ogromny niedobór. Dlatego rząd sowiecki unieważnił spis, zniszczył dokumenty spisowe, a rachmistrzów rozstrzelał lub wysłał do gułagu, aby ukryć prawdę.
Od 2006 roku Hołodomor został uznany przez Ukrainę i 15 innych krajów za ludobójstwo narodu ukraińskiego dokonane przez rząd sowiecki. Wcześniej nie można było uczyć się o tym w szkole, ponieważ prawie wszystkie dowody zostały zniszczone, a ofiary były ukrywane przez dziesięciolecia. Niestety do dziś odkrywane są masowe groby.
Holodomor w tamtym czasie brutalnie złamał ukraiński naród, ale nie zniszczył jego tożsamości i utrwalił pragnienie niepodległości Ukrainy od Rosji.
Zobacz także: